می نویسم با نور

در هوایی از مهر

کاغذی از پر گلهای سپید

نه به یک بار و به ده بار،

که هزاران، شاید

می نهم در سبدی

از گل نیلوفر و احساس دلم

می سپارم

به دل قاصدکی تا برساند به دلت تا بدانی 

دل من

غرق تمنای نگاه تو هنوز 

می نویسد شب و روز:

« خوب نازنین من 

از همیشه تا هنوز

دوستت می دارم!...»
 

دوستت دارم به پاکی و معصومیت بی پایان چشمانت

دوستت دارم به تمام وسعت آسمان پروانه های قلبت

دوستت دارم و می پرستم آن چیزی را که می پرستی

دوستت دارم به خاطر کسانی که دوستت دارند

دوستت دارم نه به خاطر خودم بلکه فقط برای خودت

دوستت دارم با تمام خنده ها و گریه هایت

دوستت دارم تا دوستم بداری

دوستت دارم به اندازه داستان بی پایان لیلی و مجنون های دنیا

دوستت دارم به حرمت قلب پاکت
 

خدا چرا عاشق شدم من دیگه از دست این دل یه شب آروم ندارم

وای چرا تو این زمونه شدم قربونی عشق اسیر روزگارم

روزا چشمای نازش میشینه تو کتابام

شبا وقتی میخوابم میبینمش تو خوابام

براش نامه نوشتم قشنگ و عاشقونه

نوشتم با دو چشماش منو کرده دیوونه

خدا چرا عاشق شدم من دیگه از دست این دل یه شب آروم ندارم

وای چرا تو این زمونه شدم قربونی عشق اسیر روزگارم

روی پله های سنگی میشینم با تو بیدار

چشام رو تور ابرا سرم رو سنگ دیوار

براش آواز میخونه لبای سر و بستم

میاد خورشید بازم من هنوز اینجا نشستم

خدا چرا عاشق شدم من دیگه از دست این دل یه شب آروم ندارم

وای چرا تو این زمونه شدم قربونی عشق اسیر روزگارم
 

پیدا نکند راه به قلبت تردید

دراینکه منم همان که با عشق رسید

آتشکده ی محبتم پیشکشت

ناقوس کلیسای وجودت جاوید
 

بگذار چشمت را به هم تا عشق را خوابش کنی

گاهی نگاهی کن به شب تا غرق مهتابش کنی

در پشت سد چشم من ظرفیتی پر می شود

یک رخنه با یک بغض کن تا موج و سیلابش کنی

تابنده ای و مهربان آنقدر ها که می توان

از شدت شرمندگی خورشید را آبش کنی

در پیش چشم آسمان گیسوی خود را تاب ده

تا مات و مبهوتش کنی، بی تاب بی تابش کنی

من.. تو.. عطش.. هرم نفس.. احساس.. شوق ما شدن

تو میتوانی صحنه را زیبا و جذابش کنی...

.

.

.

فرصت تمام است و عجب، راهی به جز این نیست که

در کنج قلب عاشقت معشوق را قابش کنی

باشد جواب عشق من نامهربانی کن ولی

ترسم که بین دلبران این رسم را بابش کنی!
 

ای کاش انیس و یار و همدم باشند

یک عمر به راز عشق محرم باشند

ای شعر! چه میشود که تا آخر عمر

یک شاعر و یک شاعره با هم باشند!
 

پایان خوش چشم براهی شده ام

غرق لحظات دلبخواهی شده ام

امشب وسط حیاط تنهایی خویش

در حوض تماشای تو ماهی شده ام
 

بگردم دورت و سیرت بگردم

اسیـــر دست زنجیرت بگردم

چه میشد میشدم یک قاب چوبی؟

که عمری دور تصویرت بگردم
 

سس احساسهای ساده بــــــودم

سر میز دلــــــت آماده بــــــــــــودم

دو پرس از بوسه های آبــــــــــدارت

لبانت را سفارش داده بـــــــــــودم
 

بیایید با جهان

آشتی دوستانه ای داشته باشیم

آن وقت ، کارها آسان می شود

دیگر از رنج های زندگی نمی خروشیم

و اگر دردی ریشه در جان ما گرفت ؛

بی قراری نمی کنیم

که آدم بی درد نمی بیند و

نمی داند و خوش خوشان می گذرد،

وقتی راهی به دل دوست داشته باشیم

دیگر از بال و پر شکسته مان هم شکوه

نداریم

باید با زمزمه ی درون زندگی

آشنا شد

آن وقت می شود ، ناله های دل زخمگین را

زیر یک لبخند بی آواز

پنهان کرد
 

به ساعت نگاه میکنم ...

حرکتی تناوبی ...

ثانیه ها ... آرام ... در گذرند ...

و زمان ... می رود ...

و زندگی را می برد ...

و من ... ساعت هاست ... متوقف شده ام ...

به فردا می اندیشم ...

شاید ...

دوباره جاری شوم ...
 

تازه فهمیدم که حرف زدن خیلی سخته ... باید خیلی بدونی ... تا بتونی حرف بزنی ... حرفایی که ... دلی رو بدست بیاره ... لبخندی رو بر لبی جاری کنه ... یه دل شکسته رو شاد کنه ... و یه آدم بی تفاوت رو به تامل وا داره ... و من ... هنوز ... به این درجه نرسیدم ...